روزگاری بود میوه اش فتنه، خوراکش مردار، زندگی اش آلوده، روزگاری که سایه های ترس شانه های بردگان را می لرزاند و تازیانه ستم، عاطفه را از چهره ها می سترد. تاریکی، در اعماق تن انسان زوزه می کشید و دخترکان بی گناه، در خاک سرد زنده به گور می شدند. و در این هنگام بود که محمد (ص) بر چکاد کوه نور ایستاد و زمین در زیر پاهای او استوار گردید.

آن شب، شب بیست و هفتم رجب بود. محمد (ص) غرق دراندیشه بود که ناگهان صدایی گیرا درغار پیچید: بخوان!

محمد(ص) در هراسی و هم آلود به اطراف نگریست! صدا دوباره گفت:‌ بخوان!

این بار محمد بابیم و تردید گفت: من خواندن نمی‌دانم.

صدا پاسخ داد:

بخوان به نام پروردگارت که بیافرید، آدمی را از لخته خونی آفرید، بخوان که پروردگار تو ارجمندترین است، همو که با قلم آموخت، به آدمی آنچه را نمی دانست، آموخت… و این گونه بود که:

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را انیس و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

منبع : پایگاه خبری تحلیلی جهان